Kryminologia z elementami kryminalistyki

Strona startowa > Kryminologia z elementami kryminalistyki

POJĘCIE I PRZEDMIOT BADAŃ KRYMINOLOGII

Kryminologia – z punkt widzenia wyjaśnień o charakterze leksykalnym jest nauką o przestępstwie. A z punktu widzenia problematyki badawczej realizowanej w ramach tej nauki. Jej przedmiotem badań jest:

- Przestępca

- Przestępstwo

- Przestępczość

- Inne zjawiska z zakresu patologii społecznej np. prostytucja, alkoholizm, narkomania, samobójstwa
- Ofiara przestępstwa

- Przeciwdziałanie przestępczości i innym zjawiskom patologii społecznej

W kryminologii pewnym problemem jest ustalenie sćisłej granicy pomiędzy normą a patologią społeczną.

Kryminologia jest nauką interdyscyplinarną tj. taką, która wykorzystuje dorobek badawczy innych nauk tak aby wyjaśnienie interesujących ją zjawisk było całościowe i uwzględniało całokształt wiedzy z danej problematyki dla potrzeb znalezienia odpowiedzi na zadane pytania.

Kryminologie dzielimy w nastepoujący sposób:

- na kryminologie aksjologiczną (zajmującą się badaniem natury uwarunkowań zakazów karnych)

- kryminologią behawionalną (która obejmuję typową problematykę kryminologiczną odpowiadająca etiologii i femonologii kryminalnej)

- wiktymologie kryminalistyczną obejmująca badania dotyczące ofiary

- kryminologie organizacyjną, która obejmuje badania dotyczące funkcjonowania instytucji związanych z stosowaniem prawa karnego.

W ramach kryminologii można wyróznic nastepujace działy:
- etiologie kryminalną; zajmuje się badaniem czynników przyczynowych przestępstwa i przestępczości
- fenemenologie kryminalną; jest to dział kryminologii, który zajmuję się formami objawowymi przestępczości tj. dynamiką i strukturą przestępczości, geografią kryminalną, sposobami popełniania przestępstw, ale także niektórymi elementami organizacji świata przestępczego np. gwarą przestępców (np. pseudonimami)

- profilaktykę kryminalną, który ma za zadanie opracowywać metody i środki zapobieganie przestępczości

ZADANIA KRYMINOLOGII

zadania kryminologii to:

- poznanie przyczyn przestępstwa i przestępczości.

- dostarczenie narzędzi do opisu tych zjawisk

- poznanie przestępcy

- badanie procesów kryminalizacji i demineralizacji

- badanie funkcjonowania określonych dziedzin wymiaru sprawiedliwości, oraz różnych struktur formalnej i niegormallnej kontroli społecznej

- dostarczenie wiedzy o sposobach zapobieganie przęstępczości i innych zjawisk z zakresu patologii społecznej.

Przestępstwo i przestępczość w świetle badań kryminologicznych widziane są w możliwie szerokiej perspektywie która wychodzi poza analizy prawno-karne. To powoduje, że j est potrzeba ustalenia m.in.: czym jest przestępstwo jako forma zachowania dewiacyjnego?, czym przestępstwo różni się od zachowań nie przestępczych, czym jest przestępczość jako zjawisko społeczne?

Kryminologia a prawo karne.

Kryminologia jest podstawową nauką pomocniczą prawa karnego a jej związek z tą gałęzią prawa widoczny jest zarówno na gruncie prawa karnego materialnego, procesowego i prawa karnego wykonawczego. Wyniki badań kryminologicznych wykorzystywane są między innymi:

1) w procesie indywidualizacji wymiaru i wykonania kary. Zwłaszcza dostosowania z zakresu oddziaływań za sprawcę przestępstwa w trakcie wykonania kary.
2) badania skuteczności wykonywania kar i innych środków karnych, które stają się podstawą kierunków polityki kryminalnej.

3) badanie związku między izolacją penitencjarną a stygmatyzacją społeczną, i przestępczością powrotną
4) badanie warunków wykonywania kary pozbawienia wolności i tymczasowego aresztowania. Pod kątem występowania czynników kryminogennych. np. obecności podkultury np. obecności podkultury przestępczej w więzieniu, dostępności narkotyków czy deprywacji potrzeb w ziąwzku z totalnych charakterem więzienia.

NAUKI POMOCNICZE KRYMINOLOGII

Do podstawowych nauk pomocniczych w kryminologii należy zaliczyć:

- psychologię

- pedagogikę

- socjologię

- psychiatrię

- medycynę sądową

- kryminalistykę

- statystykę czy ekonomię

Wykorzystanie psychologii w badaniach kryminologicznych polega przede wszystkim na konieczności ustalenia:

właściwości psychicznych sprawy przestępstwa

2) mechanizmu zachowania przestępczego (w tym zwłaszcza uwarunkowań procesu decyzyjnego)
3) możliwości korygowania zachowań aspołecznych, antyspołecznych i antyprawnych

Z punktu widzenia pomocniczości psychologii w kryminologii ważne znaczenie ma pojęcie motywacji. Ponieważ kryminologia bada motywacje czynu przestępczego.

Wykorzystanie wiedzy pedagogicznej w kryminologii dotyczy:
1) analiz możliwości skutecznego wpływu na zachowanie człowieka

2) roli wychowania w genezie zachowań przestępczych

3) uwarunkowań procesu socjalizacji i kontr socjalizacji

4) wykorzystania nauczania jako środka oddziaływania penitencjarnego w procesie

resocjalizacji przestępcy.

Szczególną przydatność pedagogiki w kryminologii widać na przykładzie wykorzystania osiągnięć pedagogiki resocjalizacyjnej.

Socjologia jest nauką o więzi społecznej oraz społecznych determinantach ludzkich zachować

Związek kryminologii z socjologią dotyczy następujących obszarów:

1) wykorzystania socjologicznych metod i technik badawczych.

2) poszukiwania przyczyn przestępstw i przestępczości w środowisku społecznym
- w strukturach I stopnia (rodzina, grupa rówieśnicza)

- w strukturach II stopnia (sąsiedztwo, grupa lokalna)

- w płaszczyźnie społeczeństwa globalnego, państwo i jego strukturę władzy

- wpływy popkultur mediacyjnych na przestępczość

- analizy innych niż przestępczość zjawisk z zakresu patologii społecznej np. dezorganizacja życia rodzinnego, ujemne skutki migracji, bezrobocie, negatywny wpływ mediów na kształtowanie postaw i zachowań.

- zainteresowania problematyką społecznych mechanizmów kontroli społeczności

- sposobów postrzegania w społeczeństwie zjawiska przestępczości

- związek współpracy między psychiatrią a kryminologią dotyczy odpowiedzi na pytanie czy i na ile istnieje związek pomiędzy zaburzeniami psychicznymi i chorobami psychicznymi a przestępstwem.

- medycyna sądowa bada mechanizmy działania różnego rodzaju urazów na organizm człowieka np. mechanicznych, termicznych, chemicznych

KRYMINALISTYKA – jest nauką, która zajmuje się:

- taktycznymi zasadami i sposobami oraz technicznymi metodami i środkami rozpoznawania i wykrywania ujemnych zjawisk społecznych w tym przestępstw i ich sprawców
- zapobieganiem przestępstwom i innym ujemnym zjawiskom społecznym

- strategią przewidywania wyżej wymienionych zjawisk

Związek kryminologii ze statystyką dotyczy potrzeby:

- tworzenia statystyk przestępczości

- statycznego opracowania wyników badań

- prognozowania przestępczości

- wykorzystanie ............ w kryminologii dotyczy głównie określenia:

- rozmiarów strat które są spowodowane przestępczością

- zysków z dzielności przestępczej

- nakładów finansowych potrzebnych na przeciwdziałanie przestępczości

- wpływu na przestępczość kryzysów ekonomicznych

Pytania do egzaminów:

- definicja i przedmiot badań kryminologi

- interdyscyplinarny charakter kryminologii

- podział kryminologii

- dział kryminologii

- zadania kryminologii

- związek kryminologii z prawem karnym

- nauki pomocnicze kryminologii

TEORIE KRYMILOGICZNE

grupy teorii:

1) Teorie biologiczne

2) Teorie psychologiczne

3) Teorie socjologiczne

Ad.1. Podstawowe znaczenie w ramach teorii biologicznych ma teoria autorstwa
Carello Lon Brosso na temat urodzonego przestępcy.

Cechą charakterystyczną tego podejścia badawczego było deterministyczne pojmowanie zachowania. człowieka. Badania przeprowadzone przez Ronbrossa na przestępcach doprowadziły go do przyjęcia tezy, że przestępstwo jest warunkowane dziedzicznie oraz, że istnieje typ tak zwanego urodzonego przestępcy, którym jest jednostka wykazująca cechy atawistyczne upodabniające go do człowieka pierwotnego np. brak uczuć moralnych, okrucieństwo) popychające do przestępstwa. Rombrosso przejął tezę ze przestępca stanowi odrębny typ człowieka, który posiada cechy. Człowieka stojącego na niższym poziomie rozwoju ewolucyjnego. Wskazywał na następujące cechy anatomiczne np. ostające uszy, wystające kości policzkowe, asymetria czaszki, tak zwany prognatyzm, silnie rozwinięte łuki brwiowe, rzadki zarost. Zwracał także uwagę na defekty psychiki np. impulsywność, cynizm, brak wyrzutów sumienia, większa od przeciętnej sprawność zmysłów. Rombrosso stał na stanowisku determizmu przestępczego co należy wyjaśniać w ten sposób, że urodzenie przestępcy są skazani na przestępstwo. Teoria ta została współcześnie zaakceptowana i nie jest wykorzystywana? Do wyjaśnienia przestępstw i przestępczości. Ma jednak duże znaczenie historyczne, ponieważ jako pierwsza zwróciła uwagę na konieczność badania sprawców przestępstw.

Ad.2. a) teoria psychoanalityczna Zygmunta Frojla. Forjd wychodził z założenia ze w człowieku obecne są 2 instynkty. Instynkt życia i instynkt śmierci
W obecności instynktu śmierci widział Frojd podłoże agresywnego zachowania człowieka. Tłumaczył to iż instynkt ten jest wrodzony a zatem energia jaka z niego płynie musi ulec rozładowaniu aby nie doszło do destrukcji organizmu. Odbywa się to w dwojaki sposób:
- przez sublimację tj. przemieszczenie energii instynktu śmierci na niedysklucyjne formy aktywności człowieka. np. twórczość

- przez zachowanie agresywne w tym przestępcze

b) teoria frustracji – agresji zgodnie z którą agresja pojawia się, w wyniku zaistnienia frustracji której poziom zależy od dwóch czynników:

- siły dążenia do celu, którego realizacja została zablokowana

- częstotliwości blokowania celu.

Im silniej dąży się do celu i im częściej dążenie to jest blokowane tym większe jest prawdopodobieństwo zachowań agresywnych.

c) psychopatia, charakteropatia, socjopatia (czyli tak zwana osobowość nieprawidłowa lub dysocjalna) jako czynniki kryminogenne. Charakteryzująca osobowość psychopatyczną znajdują się następujące:

- brak uczuć wyższych (miłości, empatii, współczucia)

- lekceważenie norm społecznych

- niska tolerancja na frustracje

- wyższy próg tolerancji na ból, który powoduje zachowania samooagresywne

- deficyt lęku

- konfliktowość z otoczeniem

- nadpobudliwość

- labilność emocjonalna (wąchania nastrojów)

- preferowanie działania nad refleksją

- egocentryzm

- negatywizm (odmowa kontaktu ze światem zewnętrznym w kontekście korekty zachowania)

- wrogość wobec innych osób

- skłonność do manipulowania innymi ludźmi i skuteczny kamuflaż takiego zachowania

- instrumentalizm kontaktu z innymi ludźmi

- niski krytycyzm

- obniżenie zdolności do autorefleksji i kontroli zachowania

Psychopatia jest kategorią zróżnicowana stąd wyróżnia się np. typ manipulatorski, sanistyczny, nadpobudliwy co powoduje, że w poszczególnych typach wskazane wyżej cechy występują w rożnym nasileniu. Osobowość psychopatyczna bardzo trudno podlega jakimś zmianą nawet pod wpływem kary.

Charakteropatia jest anomalią osobowości wywołaną organicznym uszkodzeniem tkanki mózgowej w wyniku np. urazu mechanicznego czaszki, intoksykacji czy też niedotlenienia. Cechy charakteropatii są podobne do cech psychopatki. Występują w większym nasileniu. A można do nich zaliczyć. Trudność w koncentracji uwagi. Trudność z opanowaniem gniewu, skłonność do wybuchów afektywnych występujących często z zawężeniem pola świadomości, obniżenie uczuciowości wyższej, wrażliwość, skłonność do nałogów.

30.09.2013

Socjopatia jest anomalią osobowości, która jest wynikiem nieprawidłowego środowiska wychowawczego. Jest wynikiem zaniedbania wychowawczego i demoralizacji środowiskowej. Wśród cech socjopatii należy wymienić:

- brak wyrzutów sumienia i poczucia winy

- ubóstwo emocjonalne, które najwyżej wyraża się w sferze uczuciowo silnej

- niewrażliwość na cierpienie

- uporczywe dążenie do dominacji połączone z instrumentalnym traktowaniem ludzi

- brak wzajemności w relacjach z innymi ludźmi (kontakt z nimi warunkuje zaspokojeniem egoistycznych socjopaty)

- niski poziom lęku

- duże zapotrzebowanie na stymulację

- zachowania aspołeczne i antyspołeczne

TEORIE SOCJOLOGICZNE

teorie anomii – anomia na gruncie tej teorii jest definiowana jako stan załamania występujących w kulturze kulturowej, którego istotą jest silna rozbieżność pomiędzy normami i cechami kulturowymi a występującymi w kulturze społecznej możliwościami działania członków grupy zgodnie z tymi normami. Wskazuje się na 5 typów przystosowania się jednostek do sytuacji anomii. A mianowicie:

- konformizm

- innowacja

- rytualizm

- wycofanie

- bunt

Konformizm oznacza akceptacje zarówno celów kulturowych jak również zinstytucjonalizowanych środków, które służą do ich realizacji. Jest to najczęściej występujący typ adaptacji jednostek. np. jednostka jako cel stawia sobie osiągniecie wysokiego statusu majątkowego (cel kulturowy) dąży do jego osiągnięcia legalną uczciwą pracą (jest to zinstytucjonalizowany akceptowany środek)

Innowacja to takie zachowanie w którym przy dążeniu do osiągnięcia celów kulturowych wykorzystuje się środki nie zinstytucjonalizowane (zabronione czy nie etyczne). Innowacja świadczy o przyswojeniu sobie przez jednostkę jedynie fragmentu struktury kulturowej(celów) bez internalizacji norm, które wyznaczają aprobowany sposób osiągnięcia tych celów (niepełna socjalizacja) np. jednostka któa jako cel stawia sobie osiągniecie wysokiego statusu majątkowego (cel kulturowy) dązy do jego osiągnięcia dokonując kradzieży.

Rytualizm polega on na odrzuceniu celi kulturowych przy jednoczesnej silnej akceptacji zinstytucjonalizowanych środków (norm postępowania). Rytualista radzi sobie z rozbieżnościami w kulturze kulturowej poprzez ograniczenie swoich aspiracji. Jednostka nie dąży do wysokiego statusu majątkowego decydując się na niższy status ale osiągany w sposób aprobowany.

Wycofanie oznacza odrzucenie przez jednostkę zarówno kulturowych celów jak i zinstytucjonalizowanych środków, które służą do ich realizacji. Ten rodzaj adaptacji świadczy o zanegowaniu przez jednostkę prawomocności systemu społecznego. Przykładem jest samobójstwo, narkomania, włóczęgostwo

Bunt polega na odrzuceniu zarówno celów kulturowych jak również zinstytucjonalizowanych środków, które służą do ich realizacji przy jednoczesnym dążeniu do zaspokajania ich nowymi. Np. zasadami pod kulturowymi.

Teoria zróżnicowanych powiązań:

Teoria ta przedstawiona jest w kilku twierdzeniach:

-zachowanie przestępcze jest wyuczone

- uczenie się zachowania przestępczego ma miejsce w drodze interakcji w drodze z innymi osobami w ramach procesu komunikowania się

- zasadnicza cześć procesu uczenia się odbywa się w ramach grup pierwotnych

- uczenie się zachowania przestępczego obejmuje zarówno techniki popełniania przestępstw jak również motywacje dążenia i racjonalizacje zachowań przestępczych

- uczenie się kierunków motywacji i dążeń następuję w drodze takiego określenia norm prawa, które sprzyja bądź nie sprzyja naruszaniu

- jednostka staję się przestępcą w związku z nadwyżką określeń, które sprzyjają naruszaniu prawa wobec tych określeń, które nie sprzyjają

- zróżnicowane powiązania (wpływ wzorów przestępczych i nieprzestępczych) różnią między sobą częstotliwością występowania, czasem trwania, uprzedniością i intensywnością.

- uczenie się zachowania przestępczego obejmuję te same mechanizmy, które występują w przypadku uczenia się każdego innego zachowania

- zachowanie przestępcze jest wyrazem ogólnych potrzeb i wartości tj. takich samych jakie występują również w przypadku zachowania nie przestępczego

Teoria naznaczenia (stygmatyzacji społecznej); teoria naznaczenia społecznego zwraca uwagę na wyjaśnienie przestępczości wtórnej za pomocą mechanizmów kontroli społecznej. Stygmatyzacja społeczna rozumiana jako proces nadawania jednostką widocznych oznak moralnej niższości jest sposobem reagowania społeczeństwa na dewiacje pierwotną jednostki. Społeczeństwo wiedząc o tej dewiacji negatywnie określa i odnosi się do jednostki (negatywnie etykietuje co prowadzi do postępującej marginalizacji społecznej jednostki)
Negatywna zewnętrzna ocena społeczna stopniowo zostaje przejmowana przez jednostkę jako składnik jej samooceny i w którymś momencie jednostka zaczyna postępować zgodnie z negatywną etykietą (chodzi w role dewianta czy przestępcy)

Pytania do ezgaminu:

- wymienić grupy teorii kryminologicznych( teorii przestępczości) czyli cchodzi o psychologiczne, biologiczne i środowiskowych(3 grupy)

- charakterystyka teorii urodzonego przestępcy

- cechy teorii psychoanalitycznej Zygmunta Frojla

- założenia teorii frustracja-agresja

- psychopatia, socjopatia, charakteropatia jako czynniki kryminogenne (wymienić przykłady cech)

- pojęcie anomii i typy przystosowania się jednostki do sytuacji anomii

- twierdzenia teorii zróżnicowanych powiązań

- na czym polega stygmatyzacja społeczna

- co na temat dewiacji wtórnej przestępczości wtórnej) mówi teoria naznaczenia społecznego

Kryminogeneza, czynnik kryminogenny i antykryminogenny

Czynnik kryminogenny to okoliczność sprzyjająca popełnieniu przestępstwa np. nieprawidłowe środowisko wychowawcze, wadliwa socjalizacja, obecność w środowisku zachowań zewnętrznych, brak prawidłowo ukształtowanego systemu wartości,słaba wola i uleganie pływą innych.

Czynnik antykryminnogenny (kryminoleglusywny) to okoliczność odpychająca od popełnienia przestępstwa. Prawidłowe środowisko wychowawcze, przyjęcie przez jednostkę systemu wartości społecznych, strach przed karą.

Krymitogeneza to wpleciony w życie człowieka proces, którego finałem jest popełnienie czynu zabronionego ważną role odgrywają w nim zarówno czynniki kryminogenne jak i czynniki antykryminogene, punktem centralnym tego procesu jest decyzja sprawcy czynu zabronionego.

Definicja i przedmiot badań wiktymologii

Wiktymologia jest to nauka o wiktymizacji (pokrzywdzeni – doznanie krzywd i szkód w wyniku przestępstwa) i ofiarach w kontekście funkcjonowania systemów wymiaru sprawiedliwości.

Zapotrzebowanie na naukę o ofiarach przestępstw pojawiło się na tle analiz dotyczących przestępstwa i jego sprawcy. Do pewnego momentu badań nad przestępczością uznawano, że jedynie sprawca jest stroną aktywną w przestępstwie w miarę rozwoju badań kryminologicznych wspomaganych naukami o człowieku zaczęto zastanawiać się nad problemem roli ofiary w genezie przestępstwa i jej znaczenia na powzięcie zamiaru przestępczego a po drugie realizacje zamiaru przestępczego.

O rozowju wiktymologii świadczy rozbudowany przedmiot badań (rózne typologie ofiar, rodzaje pokrzywdzeń, źródła zagrożeń) i rozbudowany katalog jej rodzaju:
- wiktymologia teologiczna

- wiktymologia naturalna

- wiktymologia ekologiczna

- wiktymologia indywidualna

- wiktymologia grup społecznych

- wiktymologia społeczna

- wiktymologia kryminalna

- wiktymologia ogólna

- wiktymologia nowa

Pojęcie ofiary i typologie ofiar

Ofiara – to osoba, która w wyniku jakiegoś zdarzenia doznała krzywd i szkód, czyli została tym zdarzeniem pokrzywdzona.

Wyróżnia się pojęcie tzw ofiary bezpośredniej osoby, która doznała pokrzywdzenia bezpośrednio ze strony przestępcy.

Ofiara pośrednia – jest to osoba, która ze względu na bliskie związki z ofiarą bezpośrednia również doświadcza pokrzywdzenia.

Wiktymologia tworzy różne typologie ofiar zwracając uwagę na rożne kryteria decydujące o słabości jednostki i większym prawdopodobieństwie jej pokrzywdzenia

Jedna z typologii ofiar wyróżnia:

* typy ogólne ofiar:

- ludzie młodzi

- ludzie starsi

- kobiety

- upośledzeni i ociężali umysłowo oraz imigranci i mniejszości narodowe

* typy psychologiczne ofiar:

- osoby depresyjne

- osoby żadne zysku i zachłanne

- lubieżne

- samotne

- dręczyciele

- osoby uwikłane w tak zwaną sytuacje bez wyjścia

Czynniki wpływające na poczucie bezpieczeństwa:

płeć, wiek, wiktymizacja wielokrotna, osamotnienie w walce z przestępczością, które wyraża się, niemożliwości milczenia na pomoc w policji innych organów czy pomoc sąsiednią (występujące z przekonaniem o nieskuteczności działań policji), zamieszkiwanie w większych aglomeracjach miejskich,

Społeczna percepcja zagrożenia przestępczości (niedostateczna świadomość zagrożeń)

- posiadanie osób bliskich z którymi związki są podstawą tzw strachu altruistycznego(boimy się o kogoś)

- stan zdrowia fizycznego i psychologicznego

- zamieszkiwanie w sąsiedztwie osób o niższym statusie społeczno ekonomicznym

- częstotliwość informacjami kontaktu o przestępczości

- nieznajomość strategii ochrony(przede wszystkim nieznajomość strategi obrony psychologicznej

- ambiwalencje kulturowe (niestabilność systemu wartości i norm oraz brak wyraźnych wzorów zachowań)

NA TEST:

- definicja wiktymologii, rodzaje wiktymologii

- pojęcie wiktymizacji

- typologia ofiar

- czynniki wpływające na poczucie bezpieczeństwa

- dlaczego mamy do czynienia z wiktymologią, gdzie widać jej przydatność w problematyce kryminologicznej

Definicja samobójstwa i zachowania suidycajnego

Samobójstwo- jest gwałtownym pozbawieniem siebie życia stanowiącym kres egzystencji biologicznej psychicznej i społecznej

w literaturze kryminologicznej i suysodoicznej obecna jest koncepcja tak zwanego zachowniania suidycajnego. Która opisuje samobójstwo jako proces złożony z kilku etapów. W jej świetle samobójstwo to ciąg reakcji jakie zostają wyzwolone w człwoieku z chwilą gdy w jego umyśle samobójstwo pojawia się jako antycypowany stan rzeczy i jako cel. Zachowanie suicydalne (samobójstwo) składa się z następujących etapów:

- samobósjtwa wyobrażonego (pojawia się wtedy gdy jednostka uświadamia sobie, że może rozwiązać swoje życiowe problemy w drodze samounicestwienia.)

- samobójstwa upragnionego (Samobójstwo upragnione charakteryzuje się już nie tylko myślą o samobójstwie ale jego pragnieniem)

- samobójstwa usiłowanego (s. usiłowanie to podjęcie działań które mają prowadzić do samounicestwienia. Cel ten jednak na tym etapie nie jest osiągnięty)

- samobójstwa dokonanego (skuteczne pozbawienie siebie życia)

Kierunki badań samobójstw.,

- filozoficzno-teologiczne

- kliniczny

- psychologiczny

- socjologiczny

Typologia samobójstwa

W ramach klasycznego pojęcia ..?suidalnego?.. do samobójstwa wymienia się następujące jego rodzaje.

- samobójstwo egoistyczne; jest wynikiem zbyt słabej więzi ze społeczeństwem),

- samobójstwo altruistyczne; jest wynikiem zbyt silnej więzi jednostki ze społeczeństwem

- samobójstwo anomiczne, jest wskaźnikiem dezintegracji społecznej, której jednostka nie umi zachować się w sposób satysfakcjonujący normatywnie i decyduje się na śmierć.

- samobójstwo fatalistyczne; określa się mianem samobójstwa człowieka znajdującego się w sytuacji bez wyjścia.

NA TEST:

Definicja zachowania suidycalnego. Kierunki badania samobójstw i typologia samobójstw
dlaczego kryminologiczne zajmujemy się samobójstwem

ZAPOBIEGANIE PRZESTĘPCZOŚCI

zapobieganie przestępczości (profilaktyka kryminalna) to działalność zmierzająca do eliminowania przestępczości lub jej skutków. A zatem jest to:

tak zwana profilaktyka uprzedzająca (działania podejmowane przed pojawieniem się przestępczości). Profilaktyka objawowa (działania podejmowane w celu usunięcia lub redukcji skutków przestępczości)

Strategie działań zapobiegawczych. Można mówić o 2 podstawowych strategiach zapobiegania przestępczości a mianowicie:

- strategii destruktywnej

- strategii kreatywnej

Strategia destruktywna polega na niszczeniu przejawów przestępczości. Jej działania są wymierzone przeciwko zwalczanym zjawiskom

Cechy strategii destrukcyjnej:

- zakłada działania niszczące

- oparta jest na stosowaniu przymusu

- wykorzystuje metody represyjne

- zwalcza zachowania niezgodne z prawem

- ma charakter następczy

- ma charakter reaktywny

- jest krótkofalowa

- jest mniej skuteczna

Strategia reaktywna polega na podejmowaniu takich działań pożądanych aby wybierały one przestępczość lub nie pozostawiały dla niej miejsca.

Zakłada działania konstruktywne, oparta jest na stosowaniu zachęty, wykorzystuje metody nie represyjne, promuje zachowania zgodne z prawem, ma charakter uprzedni, ma charakter progresywny, jest długofalowa, jest bardziej skuteczna. W ramach metod strategii destruktywnej należy wymienić:

- uniemożliwianie

- wytłumianie

- zagrażanie

Do metod strategii kreatywnej należy zaliczyć:

- szkolenie

- przekonywanie

- propagandę

- informowanie i przetwarzanie

NA TEST:

- definicja zapobiegania przestępczości

- strategie przeciwdziałania (cechy, metody, różnice)

Kryminologia z elementami kryminalistyki

SEMESTR III